Lichtval

Daar loop ik dan met dochterlief door het dorp waar we dertien jaar geleden nog woonden. We lopen door onze straat met een petitie tegen de illegale bouw van een windturbinepark pal achter de drie historische dorpskernen met cultureel erfgoed, waarvan ik er in éen woon. De dorpen knappen er niet van op van deze turbines.Hoezo beschermd dorpsgezicht?

We zijn er- sinds de verhuizing dertien jaar geleden - niet meer lopend terug geweest. Wel bij een enkeling op bezoek (ik ben er niet goed in.) Te fiets of per auto. Voor mij is alle verleden als gisteren. Het voelt dan ook als gisteren wanneer we beginnen met door de straat te lopen en aan te bellen. Wat is het vreemd dat bij sommige huizen onbekenden de deur opendoen en bij sommige huizen veel oudere mensen dan dat ik in gedachten had.

Opeens zijn mijn herinneringen verstoord.

Bij het huis waar we een groot deel - dertig jaar - van mijn leven woonden en leefden. Waar onze kinderen - van mijn ex en mij - hun jeugd leefden en opgroeiden, is het nog vreemder. Alles is anders, behalve éen plant die ik stilletjes groet. Er is geen kattenluik meer, maar toch zie ik in gedachten de katten van weleer, onze hond en kinderen buiten voor het huis spelen. Mijn ex man op het balkon. De schommel die aan het balkon hing. Hun gelach. Ik zie dat alles in een snelle film,  ons leven binnen  en binnenshuis. Dan de laatste omhelzing van mijn ex en afscheid van de plek. Zijn afscheid. De dertig jaar huwelijk zijn nog steeds niet uit mijn systeem. Een leven! Mijn laatste gang naar buiten. Ik wou niet weg. Maar ik moest wel. Genoodzaakt door een scheiding.

Het is niet meer, maar alle ogenblikken vol schoonheid zijn als bloemen in mijn inner tuin geplant en ook alle leermomenten. Ik glimlach en ik fluister voor de tweede keer in dertien jaar. ‘Dag huis, dank je wel.’ Dan draai ik me om.

Het licht raakt me als een donderslag bij heldere hemel.

Gisteren en vandaag vallen weer samen in een nu waarin de lichtval precies zo is als ik me mijn gelukkige tijd in dat huis herinnerde. Die lichtval is niet in woorden te vatten.

Het is als een laatste groet van die plek.

Painting: Compassion

Compassion( acryl and little oil on hardboard)march 2014

                                                          

Paintings: Energy and Connection

march 2014  acryl and oilpaint on hardboard.

                Energy

Connection

Universal Woman

Energy and Connection

Na een regenbui (gedichtsel)

Geduwd door de wind schuiven

grijze wolken een regenbui

en mijn gedachten voorbij.

Door een lichtblauwe opening

vlamt de zon als een schijnwerper

langs witte wollige gouden wolkenranden,

zet in het licht regendruppels

op planten en lentebloemen.

De tuin ademt en ruikt fris,
mmmmmmm

steeds meer groen en kleur

versiert met druppels

glanzende, schitterende waterdruppels

als briljantjes zo mooi fonkelen in de zon

kleurrijk als kleine regenboogjes.

Mijn hart is vol.

Over de NSS en over Wereld Water Dag

In drie maanden tijd acht honderd vijftig meter hoge windturbines op korte afstand van onze achtertuinen hebben vind ik geen lolletje. Daar komt nu bij dat hemelsbreed - op zeg dertig kilometer afstand - bijna alle wereldleiders zich gaan verzamelen voor de Nucleaire Veiligheids Top De NSS voor een veilige wereld, voor een veilig Nederland. Top. Het geeft mij een gevoel van trots,

Al hoorde ik dat zowat de hele Witte Huis bevolking zich naar Den Haag gaat verplaatsen met even zoveel beveiliging, toch geeft mij dit -nog niet bekomen van generaliserende opruiende kwetsende uitspraken van G.W – een eng gevoel. Je zou kunnen stellen dat Nederland en de stad Den Haag in het bijzonder de meest beveiligde plek van de wereld is. Waarom geeft mij dit dan net zo’n onveilig gevoel als in een woning zijn waar heel veel inbraakpreventie is aangebracht? Omdat men weet dat daar iets te halen valt?

Is de beveiliging zo bang voor aanslagen? Dan trek je het toch naar je toe? Maar ja, voorkomen is beter dan genezen. Ik zou wel willen dat die vermiste Boeing eindelijk eens werd gevonden.

Oké, laten we geen enge gedachten hebben, maar kiezen voor gedachten vol vertrouwen.

Vertrouwen voeding geven.                       

Vandaag -22 maart 2014- is het Wereld Water dag. ( ik ga het woord water veelvuldig gebruiken)

Onze vrijheid van meningsuiting

De vrijheid hebben om je mening te geven. Dat geeft verantwoordelijkheid. Ook naar mensen toe in landen die niets maar dan ook niets mogen zeggen. Evenmin de mogelijkheid hebben om zich vrijuit te uiten in het geschreven woord.

Mijn kinderen heb ik meegegeven zichzelf niet te discrimineren als een ander ze discrimineert. Makkelijker gezegd dan gedaan. Een mens heeft gevoel. De ander weet niet beter. Waarschijnlijk heeft die ander zelf veel leed ondervonden en is discrimineren zijn of haar manier om terug te slaan? Maar dat wil niet zeggen dat ieder maar kan zeggen en doen wat hij wil.

Dán noem ik het meer dan pesten en zieken!

Vreselijk vind ik het als volwassenen een generaliserend voorbeeld (voor beeld) geven. Vreselijk als ze zich niet fatsoenlijk gedragen en afschuwelijk als andere mensen meegenomen worden in een ongenuanceerde generaliserende gedachtegang zoals ik vind dat  G.W.uitsprak. Waarom zegt hij nou niet precies wat hi bedoelt. Dat het over criminele jongeren van een bepaalde afkomst gaat.

Het zou verboden moeten worden dat een politicus zich op een dergelijke manier uitspreekt in ons democratische land. Ja, ik weet. Dat is dubbel? Democratie en limieten? Alles mag gezegd worden, maar ik vind dat er toch grenzen zin. Gelukkig zijn er wetten. Daarvan zouden we best nog een of twee bij kunnen Je kunt, denk ik, pas een echte democratie hebben als je zegt: veel mag, maar er zijn dingen die niet kunnen.

We doen ons best, al is opvoeden (voorleven) soms nog zo moeilijk.We leren onze kinderen grenzen. Zij mogen andere kinderen toch ook niet pesten. Niet geestelijk pijn doen? Kinderen apen onze voorbeelden na! Dat wat we laten zien. Ook wat een politicus laat zien!

Stel, dat een kind op school gepest wordt en een stel meelopers gaan - geleid door de opperpester - de naam van dat kind scanderen. Scanderen dat het weg moet. Of dat er minder kinderen met die naam zouden mogen zijn. Afschuwelijk als je kind dát overkomt. Zo ook als een hele groep dit overkomt.

In een vorig stuk - over dit onderwerp -  heb ik geschreven over mijn ervaring als kind. Het onbegrip dat ik had. Ik begreep niet waarom ik gepest werd. Later kon ik het invullen, maar nog voelt het naar. 

Ik hoorde op de televisie dat veel Marokkaanse kinderen eveneens met onbegrip en angst zitten. Dat begrijp ik. Ook de angst van niet goed genoeg zijn. Het is heel beangstigend dat G.W. deze keer wel een hele bonte - nee zwart witte - uitspraak deed en vooral het: we zullen het even regelen, vind ik eng. Het maakt mij bang. Ik kreeg koud warme rillingen van engigheid, toen ik het hoorde. Het maakt mij vooral bang en ongerust dat mensen zo kunnen meelopen. Over een hele bevolkingsgroep scanderen dat deze partij er  van minder van wil vind ik TE erg. Ik vind dit gelijk aan oordelen over een hele groep mensen, terwijl het gros hardwerkende goede mensen zijn met het hart op de juiste plaats. Duidelijk zeggen dat je het over criminelen hebt, had een ander beeld gegeven,

‘Dat zal ik dan even regelen.’ Brr, je zult tot die hele bevolkingsgroep mensen behoren. Daar krijg ik kippenvel van. Ik schaam me zo dat iemand in ons Nederland zulke on-diplomatische, afschuwelijke woorden uitspreekt. 

Slecht voorbeeld doet volgen.

Goed voorbeeld gelukkig ook!

2) Windturbines

Het is mistig.

Het is mistig in het dorp. Nog net kan ik de omtrek van de bomen aan de Noorddijk zien, alsof alles is zoals het hoort te zijn en een grote stad niet - door middel van een windmolenpark aan de overkant van twee kanalen in razendsnel tempo uit de grond te stampen - ons beschermd landschap heeft verziekt. De afstand van onze huizen tot aan sommige van de windturbines is vergelijkbaar met die van de huizen aan de overkant van de Willemskade in Rotterdam tot aan de andere oever van de Maas ...!

 …

Alles is mistig, geen windmolen te zien. Voor het eerst vind ik mist niet erg.

De rechtbank In Rotterdam heeft - naar aanleiding van het kort geding tegen de bouw van een windmolenpark in de achtertuinen van onze dorpen met cultureel erfgoed – besloten dat de vergunning moet worden vernietigd. Dit, omdat het bestuur van de havenstad verzuimd heeft ons in te lichten over de komst van de acht windmolens, die in een maand tijd als een kolossale torens uit de grond floepten.

De vergunning aanvraag moet opnieuw en wij, de omwonenden mogen bezwaar maken. Het is jammer dat de bouw ondertussen verder gaat, de rechter heeft niet aan de wens van de bewoners gehoor gegeven door te eisen dat de bouw zal worden stilgelegd. Rotterdam heeft al laten weten, dat ze een bestemmingsplan hebben en dat plan naleven. Verplaatsen – zoals wij de omwonenden wensen – schijnt naar horen zeggen een heikel iets te zijn. 

Het lijkt mij beter als Rotterdam vlak bij het moderne Centraal Station een paar windmolens neerzet, of elders in de stad of aan de Maas. Dan zou men voelen wat wij voelen. Onze eeuwenoude dorpen met cultureel erfgoed en het beschermde landschap zijn aangerand door een reus Rotterdam met zijn euromastachtige windmolens.

Ga maar eens kijken in de oude dorpskernen van Heenvliet en Geervliet. Het is geen gezicht. Windmolens die –ongevraagd - boven de prachtige kleine woningen uittorenen. Dan heb ik het nog niet eens over het gezoem van draaiende wieken. Een irritante bromtoon, hoorbaar voor zij die gevoelige oren hebben. Naar, horen zeggen, ziekmakend als de turbines dicht bij de bebouwde kom draaien.

De aantasting van het landschap? Kijk maar eens aan het eind van de Stationsweg in Heenvliet richting Markt. Voorheen droomde ik er nog steeds bij weg, nu is het een nachtmerrie zoals boven het Marktplein - waar niemand iets aan zijn /haar beschermde (eh …beschermde?) woningen mag wijzigen - opeens een honderdvijftig meter hoge windturbine uittorent. Dat is helaas niet de enige plek waar het uitzicht niet meer kloppend is.

Gisteren was ik in Zwartewaal. Op éen windturbine na, die niet zo erg in het zicht staat als in Geervliet en Heenvliet, is het nog een ongerept als een maagdelijk oude dametje dat staat te stralen. Het idee dat daar straks reuzen worden gebouwd met vijftig meter lange wieken doet mij pijn en niet alleen mij.

Duurzaam is niet altijd duurzaam.

De mist is opgetrokken en tovenarij …de bouwers zijn in de wolken verder gegaan en weer is een windturbine voltooid. Pal tegenover mijn tuin.Mijn paradijselijke plek.

Ik denk na over het belang van duurzaamheid. Fossiele brandstoffen raken op, maar is het echt nodig om windturbines vlakbij bebouwde kommen en historische beschermde plaatsjes te bouwen?

Tot 28 maart aanstaande mogen wij bezwaar maken tegen het bestemmingsplan en eveneens het verzoek indienen om met de bouw te stoppen. In een huis aan huis blad lees ik dat Voorne-Putten zich moet aanpassen aan de vooruitgang.

Moet? Vooruitgang? Moet vooruitgang? Wat is vooruitgang? Ont-wikkeling? Is alles onwikkeling? Hm.

Mijn gedachten over vooruitgang gaan niet in gelijke tred met de snellerikken van dit digitale tijdperk en ik ben de enige niet. Mijn gedachten over vooruitgang zijn simpeler. Zo simpel dat ik ze (nog) niet in woorden kan vatten. 


 http://www.rijnmond.nl/nieuws/12-03-2014/bouw-windmolens-gaat-door-ondanks-gelijk-bewoners

Vreemd is dit toch. Als burgers papieren hebben die niet in orde zijn. Bijvoorbeeld van een auto, dan mag je er niet in rijden. Wat heeft het wel of niet hebben van een vergunning voor zin als er doorgebouwd mag worden?
Snap jij het?

1) Windturbines. Een sprookje? ( Hoe dorpen hun cultureel erfgoed moeten verdedigen

Een sprookje?

Hoe dorpen hun cultureel erfgoed moeten verdedigen!

Er waren eens drie kleine dorpen. Deze dorpen, die de naam steden kregen, waren bijzonder door hun pittoreske kernen. Daar vertelden eeuwenoude huizen hun verhalen aan hen die wilden luisteren. Daarom was besloten dat deze dorpen onaantastbaar (= beschermd!) cultureel erfgoed waren. Dat wil onder andere ook zeggen dat de mensen, die de oude huizen bewoonden, voor de kleinste wijziging die ze wilden maken aan de historische panden om toestemming moesten vragen bij hun Gemeente. Een andere kleur verf mocht niet, net als een damwandje dat een meter te hoog was en het beschermde landschap uit balans haalde.

Men zorgde goed en met trots voor de oude huizen, straten en het landschap.

Eeuwen gingen voorbij. De tijd leek nagenoeg stilgestaan te hebben op deze historische plaatsen, zoals in een Anton Pieck-tafereel. De bewoners volgden elkaar op. Winkels sloten en grotere openden zich net buiten de kern die onaangetast bleef.

De dorpen/stadjes overleefden vele oorlogen. Met heug en meug werd toegestaan dat aan de overkant van twee kanalen zich de vooruitgang vestigde in de vorm van Industrie. Fabrieken, pijpen en grote olietanks verrezen. Gedeeltes van de dorpen, moesten worden opgeofferd. De omgeving ging er namelijk door de ‘vooruitgang’ op achteruit. Men slikte.De fabriekspijpen zag je als sprieten in de verte. Er werden bomen geplant die het uitzicht op de sprieten verdoezelden en men leefde vredig verder. De Industrie wende, ze was niet nadrukkelijk aanwezig en bleef in de verte zoveel mogelijk uit zicht en geur. Wonder boven wonder bleef de lucht schoon. Af en toe hoorde je lawaai. Meestal was er een geluid dat leek op een ruisende zee.

Het drong tot de dorpsbewoners niet meteen door dat aan de overkant van de twee kanalen de acht grote pijpen, die dichter bij de dorpen verrezen, geen fabriekspijpen waren.

Wat een kolossen waren het. Met argusogen werden de pijpen in de gaten gehouden. Het leken wel flats, vooral toen er delen boven op werden gezet.

Niemand wist ergens van af.

Lente

Lente springt tevoorschijn,

beslist niet lente, zij

toont zich snel als een duveltje

uit een doosje

van een herfstige winter

naar een bijna zomerse Spring.

Het land geniet van de eerste warmere

zonnestralen

die ons koesteren en de lange herfstige winter

wegduwen in vergetelheid.

Nieuwe lente, nieuwe cyclus.

Internationale Vrouwendag

Internationale Vrouwendag.

Om bij stil te staan …

Om te bedenken wat aan te pakken

en te doen

in ons eigen leven 

en daardoor in dat van onze mede vrouwen.

Verbondenheid ervaren met onze zusters

wereldwijd.