Daar loop ik dan met dochterlief door het dorp waar we dertien jaar geleden nog woonden. We lopen door onze straat met een petitie tegen de illegale bouw van een windturbinepark pal achter de drie historische dorpskernen met cultureel erfgoed, waarvan ik er in éen woon. De dorpen knappen er niet van op van deze turbines.Hoezo beschermd dorpsgezicht?
We zijn er- sinds de verhuizing dertien jaar geleden - niet
meer lopend terug geweest. Wel bij een enkeling op bezoek (ik ben er niet goed
in.) Te fiets of per auto. Voor mij is alle verleden als gisteren. Het voelt
dan ook als gisteren wanneer we beginnen met door de straat te lopen en aan te bellen.
Wat is het vreemd dat bij sommige huizen onbekenden de deur opendoen en bij
sommige huizen veel oudere mensen dan dat ik in gedachten had.
Opeens zijn mijn herinneringen verstoord.
Bij het huis waar we een groot deel - dertig jaar - van mijn
leven woonden en leefden. Waar onze kinderen - van mijn ex en mij - hun jeugd leefden
en opgroeiden, is het nog vreemder. Alles is anders, behalve éen plant die ik
stilletjes groet. Er is geen kattenluik meer, maar toch zie ik in gedachten de
katten van weleer, onze hond en kinderen buiten voor het huis spelen. Mijn ex
man op het balkon. De schommel die aan het balkon hing. Hun gelach. Ik zie dat
alles in een snelle film, ons leven binnen en binnenshuis. Dan de laatste omhelzing van
mijn ex en afscheid van de plek. Zijn afscheid. De dertig jaar huwelijk zijn
nog steeds niet uit mijn systeem. Een leven! Mijn laatste gang naar buiten. Ik
wou niet weg. Maar ik moest wel. Genoodzaakt door een scheiding.
Het is niet meer, maar alle ogenblikken vol schoonheid zijn
als bloemen in mijn inner tuin geplant en ook alle leermomenten. Ik glimlach en
ik fluister voor de tweede keer in dertien jaar. ‘Dag huis, dank je wel.’ Dan
draai ik me om.
Het licht raakt me als een donderslag bij heldere hemel.
Gisteren en vandaag vallen weer samen in een nu waarin de lichtval precies zo is als ik me mijn gelukkige tijd in dat huis herinnerde. Die lichtval is niet in woorden te vatten.
Gisteren en vandaag vallen weer samen in een nu waarin de lichtval precies zo is als ik me mijn gelukkige tijd in dat huis herinnerde. Die lichtval is niet in woorden te vatten.
Het is als een laatste groet van die plek.