De wilg*

De elektrische zaagmachine snerpt

al een poos zijn gejank.

Dichterbij is het geluid intenser, als hevige kiespijn

dringt het bij mij binnen.

Staand achter de hekken zie ik je neerstorten,

levend, gezond en zuurstof gevend.

Waarom jij? Zo gevend. Zo mooi.

 Dit omzagen van je, brr, is
volkomen  onverwacht.

 De andere bomen staan er stil bij, zoals altijd

de wortels diep in de aarde

vormen zij- nog steeds- een netwerk met je

de jouwe.

Vertakkingen die eruit zien als longen. Bijzonder.

Zonder jou is er minder zuurstof.

De wilg waarover ik schrijf staat op de foto achter de voorste boom. Nu staat zij er niet meer.

De anderen staan erbij, stil zoals altijd

reikend naar de hemel hoog,

vertellen zij hun verhalen aan hen

die willen luisteren.

Jouw takken worden apart gehouden

om

om te buigen tot een tipi

waarin kinderen zullen spelen.

Verkiezingen.

19 november 2014.

Vandaag ga ik stemmen. 

Vandaag héb ik gestemd. 
 Onze gemeente en de stad Spijkenisse gaan fuseren. Met ingang van 1 januari 2015 draagt de nieuwe gemeente de naam Nissewaard. Daarbij hoort een gloednieuwe gemeenteraad die vandaag  gekozen wordt. 

Stad en platteland samen.  

Het aanstaande huwelijk heeft veel beroering gebracht. Veel vragen en nog weinig antwoorden. Zal de invloed van de stad zichtbaar en te merken zijn in de dorpen van wat nu nog de gemeente Bernisse is? Of …misschien wel omgedraaid? Zal de rust en het vredige van het platteland en de dorpskernen behouden blijven?  Bewust woon ik niet in een stad. Je bent  stads of dorpsmens. Is het poldergebied volgebouwd over honderd jaar? Komen er nog meer en meer euromasthoge windturbines die het beschermde zicht van de historische dorpskernen aantasten. Turbines waardoor je duizelig wordt van gedraai en gebrom alsof er een vliegtuig wil landen maar dit nooit doet?

Laat ik maar vertrouwen hebben.

Sus ik mijzelf in slaap? Nee.

Door de eeuwen heen zijn veranderingen bijna nooit tegengehouden. En ...indien we de gemeenteberichten in de gaten houden, dan kunnen en mogen wij in veel inspraak hebben. 

Daarom heb ik er deze keer nog meer dan anders een studie van gemaakt, nu we een nog grotere gemeente dan Rotterdam worden. Alle politieke partijen die mee doen heb ik bestudeerd ook diegene mij niet aanspreken. Ieder een eerlijke kans geven door voors en tegens af te wegen. Wat zóuden ze op langere termijn kunnen doen? Hun programma’s heb ik nogmaals uitgebreid gelezen en tevens gehoord via een speciaal  You Tube kanaal- Nissewaard Stemt.

Waar doet een mens goed aan? 

Met de pen op papier schrijven

Met de pen op papier een brief schrijven.

Brieven schrijven vind ik heerlijk.

Rustig met de hand de pen laten gaan,

geen haast hebben. Vervolgens de brief op de bus doen.

Misschien een respons krijgen binnen een maand.

Een handgeschreven brief leeft

of de persoon wel of niet overleden is maakt niet uit,

een brief brengt iets van de unieke energie van de ander.

Alsof hij of zij er weer even is.

 Dit heb ik sterk bij het handschrift van zowel mijn vader als mijn moeder, maar ook met dat van mijn zussen. Het is bizar, maar met de handschriften van mijn kinderen ben ik minder vertrouwd. Dat komt omdat zij volop in het digitale tijdperk zijn opgegroeid, waarin een kaart of een brief zelden door ze wordt geschreven en verstuurd. Toch word ik er heel blij van als er eens een kaartje komt. Een vriendin en ik hebben een kaartencorrespondentie. Heerlijk.

Maar brieven? Samen met het overlijden van mijn vader is het vallen van handgeschreven brieven op mijn deurmat uit mijn leven verdwenen. Die correspondentie was het hechtste contact. Soms krampt mijn hart omdat ik zijn brieven- gelardeerd met grappige tekeningetjes- zo mis. 

In NRC Boeken stond kortgeleden een artikel over het schrijven met pen op papier. Inclusief een oproep. Mijn hart ging sneller kloppen en een grijns verliet mijn gezicht niet.

Een wedstrijd. Schrijf een brief van maximaal vierhonderd woorden naar een bekend persoon, overleden of levend. Sindsdien werken mijn hersenen op volle toeren. Zal ik meedoen? Aan wie schrijven?

Marin Luther King en Wilders komen gezamenlijk op. Aan Wilders schreef ik al eens een corrigerende brief in mijn Blog. Daarom geen brief aan hem.

Ik schrijf en herschrijf. Vanmiddag wil ik mij er echt aan geven en de boel op de schop zetten. Doch, helaas pindakaas … te laat. Tot 17 november – dat is vandaag- konden brieven ingezonden worden.

Toch ga ik hier een brief aan een overledene plaatsen.

Herdenken

Herdenken van slachtoffers en nabestaanden

                                                                          van


De Berlijnse muur,
                             MH17,
                                       Oorlogsslachtoffers,
                                                      volkerenmoorden,
                                                                    rampen
vermissingen
en ieder die op een natuurlijke wijze overleed.



                                                                            Herdenken.


De val van de Berlijnse muur
was en is als een  belofte voor iets veel groters.
Naïef?
Eenheid in verscheidenheid en geen uniformiteit.

Verbondenheid,
 zonder muren van beton
 die in ons kunnen zijn
of
tussen ons kunnen zijn.
Doch
vriendelijk zijn naar onszelf  en naar de ander.

De Aarde is
een kleine planeet vanuit de ruimte gezien
dát schept verbondenheid,
dat doet mij keer op keer
 intens beseffen dat wij,

                                                      wij zijn.  Ja toch?

Kwetsbaar

Er zullen altijd weer momenten zijn

dat je je gekwetst voelt door

vaak goed bedoelde woorden die

een pijnlijke plek in je ziel

raken.

Accepteer dat die plekken er

nog steeds zijn.

Ontspan, ontspan, ontspan

accepteer dat je je liet kwetsen,

accepteer wat je voelt

 stop daarom nu met jezelf te kwetsen

open je hart steeds weer,

keer op keer.

Huil je tranen, lach je lach

 Ja!

Kwetsbaar. 

Mijn eigen brug zijn*

Daarnet wou ik mijn Blog opheffen

Waarom? Dat leg ik niet uit. Het hoeft niet.

Ál die gedachten, al dat gevoel.

Mijn blog met schrijven en schilderen

mág bestaan van mij.

Het is een stukje zelf

een deel

dat als een brug is,

mijn eigen brug.

Opeens is het hier hoog en diep

en opeens …vind ik het delen

eng.

Over de brug komen

Brug.

Een brug is als het leven zelf

je moet er overheen, soms uit je comfortzone,

wil je daarginds komen,

de toekomst in.

Dankbaar zijn dát er bruggen zijn,

verbindingen
in soorten en maten 

Kleine bruggen en grote hoge bruggen. 
Over diepe ravijnen en woest kolkende wateren,
over rivieren
of ...over slootjes en beekjes.